در گیر و دار های ریسمانِ سرنوشت، گره ای کور به نخِ سرونوشت دختری افتاد و گولِ گودالی عمیق را خورد… گودالی که همانند باتلاق، شب به شب او را بیشتر در خود می‌کشید و چاره اش دود کردن شب ها بود…دودی که در مِه شب غرق شده و گرهِ سرنوشت، از تاریکی بحره برد و نخ های دیگری را بهم گره زد…نخ های که یکی از جنس باروت و دیگری جرقه بود. جرقه ای که خود به باروت آتش انداخته نمی‌دانست به زودی با گره‌ی سرنوشت تلاقی خواهد کرد..

طلوعی که در باران می‌گرید، غروبی که اشک می‌ریزد، سرنوشتی که در زنجیرهای جبر گرفتار آمده… دختری در میان تاریکی‌ها به دنبال روزنه‌ای از نور، امید را همچون پرنده‌ای زخمی در آغوش می‌گیرد، اما آیا رهایی در انتظار اوست؟